Life is just normal...

Last Monday I went to visit the Day Center In Bender and some months ago the following story we received from the leader of the project about a small boy that started to come to their Day Center:

Maxim Kamburov is six years old. He used to spend all day every day in the streets. He was always wearing the same clothes, and asking strangers, “Mister, do you have a candy?” or, “Lady, do you have an apple or a piece of bread?”.     

Maxim’s parents are alcoholics. They live in poverty and don’t care for their son properly. Other boys bully Maxim because he is small.

One day, Maxim asked a lady from our church for a piece of bread. She brought him to our day centre and we fed him a hot meal. He ate quickly and more than children usually eat; we could see and understand that he hadn’t eaten properly in a very long time.

Now Maxim comes to the day centre every day. Often he is waiting for us in the morning when we arrive (his parents haven’t registered him at kindergarten) and doesn’t want to leave at the end of the day when it’s time for us to go home. He is sad at the weekends as he has nothing to do or to eat for these two days. Maxim says he loves the centre because it’s warm, people love him, and nobody shouts at him. If children from the day centre see Maxim getting bullied they defend and protect their little friend.

One day, Maxim came to the centre with a broken bicycle which someone had given to him. We fixed it for him and in that moment, he was the happiest child in the world.

I was impressed about the above story and felt sorry for Maximum but I was happy that through the Day Center, Maxim now has food and experiences Gods Love for him.

So on Monday, while we were discussing with the brother who is overseeing the Day Centre, Maxim came in. He had a big smile on his face and when I asked Maxim: how is life? He replied: normal...

I asked him after that, what he had done until now? and he answered: I slept, my parents were not at home, I walked on the street and than I came here...

Mhh, not sure if this is normal for a 6 year old boy to spend his time like this but this made me also think about what I think in my life is normal but might not be so normal....

Waar zijn we nu eigenlijk helemaal mee bezig?

Deze vraag houdt me al een paar dagen bezig. Afgelopen maandag stond in het teken van een herdenkingsdienst voor Dana, onze vriendin die op 3 maart is overleden.
Dinsdag moesten we naar een begrafenis van een broeder uit Micleuseni die ook aan kanker is overleden.

Al deze gebeurtenissen zetten me best aan het denken en vooral de vraag komt naar boven: doen we eigenlijk wel wat God van ons vraagt en gebruiken we onze tijd wel maximaal?

Na een tijdje van worstelen met deze vraag, ben ik toch (prijs de Heer) tot de conclusie gekomen dat als wij oprecht zoeken en vragen aan God om ons te leiden, Hij ons niet zomaar laat aanmodderen. Hij heeft een plan! Aan ons nu de uitdaging om de tijd die we hebben op z'n best te gebruiken! Succes!

Bus4Life back in Moldova

Zaterdag! Het weekeind is een tijd van lekker aanrommelen voor sommigen maar niet voor Spiridon...
Vroeg opstaan, spullen inpakken en op pad met de bus4life. Dit keer naar het noorden van Moldavie.
Drum bun (goede reis) en we hopen op een goede tijd waarin veel mensen en kinderen de bus zullen bezoeken en over Gods liefde en hoop zullen horen.

Even inkomen..

Het is echt even inkomen....en het valt niet mee, om eerlijk te zijn....Gisteren de eerste werkdag en vandaag dag 2...kheb het overleefd maar om nu te zeggen dat het voelt alsof ik al een berg werk heb verzet, nou nee dus!! Eerst geprobeerd om me door de tientallen emailtjes heen te werken, niet gelukt...het meerendeel is nog onbeantwoord.....daarna geprobeerd om wat informatie te verzamelen om een paar verslagen af te ronden...ook niet gelukt.....die verslagen zullen dus nog even moeten wachten...

Kortom niet zo'n vlotte start als ik gehoopt had. Maar we zetten door natuurlijk! Iedere dag heeft nieuwe uitdagingen en morgen dus dag 3 en ik ga er weer met frisse moed tegenaan!

Home sweet home

We zijn weer thuis! Het is altijd leuk om op reis te gaan, familie en vrienden te ontmoeten, nieuwe ervaringen op te doen maar er komt toch altijd weer een moment dat het fijn is om weer naar het "gewone" leven terug te keren. Vandaag was dus die dag, dacht ik...Lekker thuis nog een middagje niets doen, beetje opruimen, boekje lezen, etc.

Maar wat bleek nu? Iemand vond het nodig om de elektriciteit uit te zetten (er zit aan de buitenkant van het huis een doos aan de muur en daar kan iedereen dat knopje gewoon aan en uit zetten). Iemand had het dus uitgezet en het gevolg is dan gewoon dat de vriezer ontdooit en dus voor de koelkast hadden we een viezig plasje drap met een speciaal geurtje erbij....Welkom thuis!! Kon dus gelijk aan de slag met schoonmaken...

Goed, morgen de eerste kantoordag weer en dan zitten we dus weer helemaal in het normale ritme! Maar nu gaan we eerst lekker slapen dus noapte buna, zou ik zo zeggen!

PS. Oh en we hebben nog een ontdekking gedaan: de buurvrouw heeft onze afvalbak gestolen!.....onze bak staat in haar tuin te pronken!..tmoet niet gekker worden!

Een indruk van onze reis naar Bangkok

De vakantie is morgen weer voorbij. We kijken terug op een goede tijd met veel verschillende indrukken en ervaringen. Hieronder een link met wat foto's van de reis naar Bangkok.

Foto's van Bangkok

Morgen gaan we weer naar Moldavie en dan gaan we weer lekker aan de slag! We willen jullie bedanken voor  de emailtjes, facebookberichtjes, gebeden en gesprekjes die ons hebben bemoedigd en ons nieuwe energie hebben gegeven. Bedankt voor jullie steun!

Dana

It is hard to say Good bye to a dear friend but we know that one day we will meet again. And that will be the most amazing day ever!!

Thanks to all of you who prayed and I would like to ask you to keep praying for Eugen and Dana's family. Lets pray that God will be their comfort.