Het is alweer een heel tijdje terug dat ik iets geschreven heb. Er gebeurt veel en dan schiet computertijd er weleens bij in of gewoonweg is de energie er niet meer.....en veel dingen zijn ook moeilijk met woorden te beschrijven. Er is oorlog in ons buurland en dat vraagt van iedereen wat.
Afgelopen maandag zijn we met een groepje van de kerk uit Lozova naar de grens geweest om daar dekens en eten uit te delen. Een klein beetje zorg uitdelen en liefde tonen. Zeer trieste situaties zagen we bij de grens, vaders die afscheid namen van hun kinderen en vrouw en alleen terug gingen om te gaan vechten, moeders met baby's in hun armen die urenlang in de rij staan om de grens over te steken, kinderen die verward rondkijken, niet begrijpen wat hun overkomt en waar ze heen gaan...
De vluchtelingenstroom naar MD blijft aanhouden. Veel mensen willen verder naar het westen en blijven 1 of 2 nachtjes en reizen dan door.
Tijdens het bedden opmaken in de kerk voor eventuele vluchtelingen die een plek nodig hebben, kwam ik een echt Nederlands dekbedovertrek tegen. Normaal wordt ik altijd blij van het zien van typisch Nederlandse dingen in Moldavië maar dit keer werd ik effe stil....
Er stonden verschillende spreuken op het overtrek en 1 van de spreuken raakte me: Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Er zijn zoveel mensen die nu op de vlucht zijn en hun huis hebben moeten achterlaten en op zoek zijn naar een (tijdelijke) veilige plek (met de hoop dat ze spoedig weer naar huis kunnen). Al deze mensen hadden waarschijnlijk nooit gedacht dat dit hun zou overkomen....
We doen wat we kunnen om onze medemens te helpen en we stellen jullie gebeden op prijs. Ook willen we jullie bedanken voor jullie berichtjes, mailtjes en financiën. We hopen dat snel voor iedereen het klokje thuis weer tikt!
