Last week we were able to bless 20 children in the village Vorniceni with a schoolbag with school supplies. One of the girls one our list was Vera, 8 years old.
When we first heard about Vera, we only heard bad rumors about her. She would be a very angry child, spit and shout at people and if she would get something she didn't like, she would just throw it away. As soon as I heard these comments, I started to pray that we would be able to have a good contact with Vera and would be able to tell her that she is loved by God.
After knocking for quite a while on the gate and nobody came out, we decided to move on. But than a taxi stopped before the gate and mother got out. Mother said that Vera was not home but she could receive the bag and sign the paperwork. As mother went into the house to get her documents, a girl came walking down the street and when we asked if she was Vera, she said yes.
After I presented myself, I showed her the new schoolbag and Vera started to smile. She jumped up and down and said: “Now I have exactly the same bag as the other girls in my class and I will be in line with the others!”. She took the bag, checked the inside and after several “wows” and “ohhs”, she hugged me and thanked me with a big smile on her face. While I hugged her, I told her that she is a special girl and that Jesus loves her and cares for her. Praise God, no angry Vera was seen but a very happy and thankful girl who just wants to be accepted and loved. May the schoolbag, be a reminder of His love for her!
Vorige week hebben we 20 kinderen in het dorp Vorniceni thuis bezocht en elk kind een schooltas met schoolspullen gegeven. Een van de meisjes op onze lijst was Vera, 8 jaar oud. Toen we voor het eerst over Vera hoorden, hoorden we alleen slechte geruchten over haar. Het zou een driftig en boos meisje zijn dat veel vloekte, als haar iets niet zinde dan maakt ze dingen stuk en regelmatig spuugt we naar mensen, etc. Zodra ik deze geruchten hoorde, begon ik te bidden dat we een goed contact met Vera zouden kunnen hebben en de mogelijkheid zouden krijgen om haar te vertellen dat ze geliefd is bij God.
Na een tijdje op de poort te hebben gebonsd en er geen beweging te zien was, besloten we verder te gaan. Maar toen stopte er een taxi voor de poort en moeder stapte uit. Moeder vertelde dat Vera niet thuis was maar dat zij de schooltas wel in ontvangst kon nemen en zou tekenen voor ontvangst. Terwijl moeder het huis binnen ging om haar identiteitsbewijs te halen, kwam er een meisje aanlopen en toen we vroegen of ze Vera was, zei ze ja.
Ik stelde mezelf voor en liet haar de nieuwe schooltas zien. Vera begon te glimlachen. Ze sprong op en neer en zei: "Nu heb ik precies dezelfde tas als de andere meisjes in mijn klas en ben ik net als alle anderen!". Ze pakte de tas aan en keek gelijk wat er in de tas zat. Na een aantal "wauws" en "ohhs", kreeg is een dikke omhelzing en bedankte ze me met een grote lach op haar gezicht. Terwijl ik haar omhelsde, vertelde ik haar dat ze een speciaal meisje is en dat Jezus van haar houdt en voor haar zorgt. Prijs de Heer, we hebben geen boze Vera gezien maar een heel gelukkig en dankbaar meisje dat gewoon geaccepteerd wil worden. Hopelijk is de schooltas een blijvende herinnering aan Zijn liefde voor haar!
