Maybe we wonder sometimes how our life will be when we grow old: where will we live, who will be looking after us, will we feel lonely?I don't think the lady in the picture imagined her old days to be like they are....
This lady is 93 years old. She never was married and so she does not have any children, also any other relatives passed away. Her whole life she worked on the fields and at the state farm. Her parents didn't allow her to go to school because she was a girl and as they said: girls don't need to learn to read and write. So until this day the lady cannot read or write. Every time we visit the lady she is glad to see us since not many people come to visit. Now and than the social worker comes to see her and sometimes her neighbors come to see if she is still alive. And as the lady said: the neighbors are just waiting for me to die so they can take my house and my land. Some weeks ago we brought her some firewood and with some of the youth from the church we also chopped some firewood for her so it would be easier for her to make a fire and heat her house. The help was received with gratefulness. During our various visits we talk with the lady about the Lord and how He cares for everyone. She told us that every day when she wakes up, she prays the Lords Prayer and she feels that the Lord is present in her house.
When you look at the situation of this lady, you would expect that she would not be too optimistic. But despite the fact that this lady is much alone, sometimes suffers cold, has various health problems, is without food because she no longer has enough energy to cook, has neighbors who would rather see her die than live, she actually always finds something to be thankful for. She is grateful that she still can walk around a bit, that there are some people who think of her and come to visit her and she is thankful that He is with her. And now the question for us: what are we thankful for in our lives?
Ik denk niet dat de vrouw op de foto zich haar oude dagen zo had voorgesteld....
Deze mevrouw is 93 jaar oud. Ze is nooit getrouwd geweest en heeft geen kinderen, ook alle andere familieleden zijn overleden. Ze is dus alleen. Haar hele leven heeft ze op het land gewerkt en op de staatsboerderij. Haar ouders stonden haar niet toe om naar school te gaan omdat ze een meisje was en zoals ze zeiden: meisjes hoeven niet te leren lezen en schrijven. Dus tot op de dag van vandaag kan ze niet lezen of schrijven. Elke keer als we haar bezoeken is ze blij ons te zien, omdat er niet veel mensen op bezoek komen. Af en toe komt de maatschappelijk werkster langs en ook de buren komen zo nu en dan kijken of ze nog leeft. En zoals de vrouw zelf zegt: de buren wachten op mijn dood want daarna kunnen ze mijn huis en mijn land inpikken. Een paar weken geleden brachten we deze mevrouw wat brandhout en ook hebben we met een paar jongeren uit de kerk nog wat hout voor haar gehakt zodat ze makkelijker de kachel aan kan maken. De hulp werd met dankbaarheid ontvangen. Tijdens onze verschillende bezoeken praten we met de mevrouw over de Here God en hoe Hij voor iedereen zorgt. Ze vertelde ons dat ze elke dag wanneer ze wakker wordt, het Onze Vader bidt en ze voelt dat de Heer in haar huis aanwezig is. Wanneer je kijkt naar de situatie van deze mevrouw, zou je verwachten dat ze niet al te optimistisch zou zijn. Maar ondanks het feit dat deze mevrouw veel alleen is, soms best kou lijdt, verschillende gezondheidsproblemen heeft, geregeld zonder eten zit omdat ze zelf geen energie meer heeft om te koken, buren heeft die haar liever kwijt dan rijk zijn, vindt ze altijd wel een positief punt in haar situatie. Zo is ze erg dankbaar dat ze nog wat rond kan lopen, dat er enkele mensen zijn die aan haar denken en langskomen en dat Hij bij haar is. En dan nu de vraag aan ons: waar zijn wij dankbaar voor in onze levens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten